Özlem’in Ardından…

Emin değilim, sanırım 2008’in ikinci yarısıydı. Hastanenin pazarlama stratejisinde sosyal medyanın rolü olması gerektiğine karar vermiştik.

İş, bu görevi üstlenecek yetkin birini bulmaya gelince nasıl zor bir işe kalkıştığımızı daha net anladık. Sosyal medya yöneticisi yok ya da neredeyse yoktu, az sayıdaki adaylar arasından bize, hastane ortamina uygun aday ise bulunamıyordu. Beklenmedik bir anda karşımıza çıkan bir aday şaşırttı bizi. Galatasaray Lisesi ekolünden, son derece güleryüzlü, yüksek enerjili, kafasında ateş gibi projeleriyle Devrim Özlem Eyüboğlu…

Ortama hemen adapte oldu ve ne güzel çalıştı, ne güzel işler çıkarttı. Kendi iş alanına çekinceyle yaklaşanlarla da şahane ilişki yönetimi yaptı.

Mayıs 2011’de, bir Cumartesi akşama doğru Özlem’den telefon geldi, uzunca konuştuk. Şikayetlerini, muayene bulgularını, ilk tetkiklerini… Uzun sürecek, zorlu bir süreç başladı sonrasında. İlaç tedavileri, ameliyatlar birbirini kovaladı.

Unutulacak gibi değil; hastalığına yaklaşımı, Ilgar’ı ve ailesini kendisinin önünde tutması, hekimleriyle olan ilişkisi, etrafını rahatsız etmemeye çalışarak yaşadığı endişeleri…

Bu hikayede  şahane ailesi ve dostlarını atlamak mümkün değil. Yakın çevresi tarafından sevgiyle kucaklandı ve sarmalandı Özlem.

Ayrı ortamlarda çalışmaya başladığımızda Özlem’i takip etmekte fazla zorlanmadım. Yakın arkadaşları bilgilendirdiler, sağ olsunlar. Öte yandan, benim onu aradığım kadar o beni aradı, mesaj gönderdi, telefonumu hemen açamıyorsa en kısa zamanda geri aradı, hülasa beni habersiz bırakmadı.

Geçen yaz sonuna doğru bizi çok mutlu eden bir misafir ağırladık evimizde. Özlem ve sevgili dostları Özlem İslam Erensayın ve Neslihan Aksu’yla harika bir akşam üzeri yaşadık. Çok iyi görünüyordu, belki de çok mutlu görünüyordu demek daha doğru.

Özlem benim dünyamda bir ışık yaktı, o ışıkla var oldu hep. Bana rapor eden bir iş arkadaşı olarak değil, bir dost, hatta bir kardeş olarak gördüm O’nu, daha doğrusu O öyle hissettirdi. Bugün Özlem fiziksel olarak yanımızda değil, ama görüyorum, ışığı açık. Hep de açık kalacak diye hissediyorum.

Hoşçakal sevgili Özlem, mekanın cennet olsun.